E ndodhur rreth 8 km nga qyteti i Shkodrës, mbi lumin Kir, Ura e Mesit është një ndër monumentet më të bukura dhe më të ruajtura të arkitekturës osmane në Shqipëri. Ajo u ndërtua në vitin 1768 nga Mehmet Pashë Bushati, një prej figurave të rëndësishme të Pashallëkut të Shkodrës, për të shërbyer si lidhje strategjike mes fshatrave të thellë malorë si Drishti dhe qytetit të Shkodrës, duke lehtësuar tregtinë dhe lëvizjen në një kohë kur rrugët moderne nuk ekzistonin.
Me një gjatësi prej 108 metrash dhe gjerësi vetëm 3.4 metra, ura përbëhet nga 13 harqe guri jo-simetrike, të cilat janë të vendosura në një terren të thyer, ku përzihen bukur shkëmbinjtë, uji i kristaltë i lumit dhe gjelbërimi përreth. Harqet kanë forma dhe madhësi të ndryshme për të ndjekur rrjedhën natyrore të lumit Kir, duke e bërë urën jo vetëm funksionale, por edhe estetikisht tërheqëse.
Materialet e ndërtimit janë gurë të skalitur dhe lidhës tradicionalë të kohës, çka i ka dhënë qëndrueshmëri urës për më shumë se dy shekuj. Disa nga detajet arkitekturore janë të jashtëzakonshme për kohën: ura është projektuar për të rezistuar përmbytjeve të lumit dhe ka shkallë anësore që ndihmonin kalimin në kohë reshjesh të mëdha.
Ura e Mesit nuk është vetëm një relike historike, është një urë që lidh jo vetëm brigje, por edhe epoka, duke qëndruar si dëshmi e përhershme e mjeshtërisë dhe rëndësisë strategjike të Shkodrës ndër shekuj.
